Po diagnozie – co dalej

 

Diagnoza dziecka powoduje, że świat rodziców staje na głowie. Bardzo często rodzic otrzymuje informację, że z jego dzieckiem jest „coś nie tak”, że trzeba je w jakiś sposób naprawić, ulepszyć. Zmierzenie się z takim „kalibrem” informacji niejednokrotnie powoduje lawinę uczuć, obaw i lęków o dziecko, o jego przyszłość. Rolą specjalistów zajmujących się diagnozą ,oprócz przekazania informacji rodzicom, powinno też być zaopiekowanie się emocjami rodzica. Każdy z nas posiada pewną ilość zasobów, strategii czy oparcia w bliskich, które pomagają poukładać nową, zdiagnozowaną rzeczywistość. Czasami jednak tego wsparcia jest za mało, a rodzic potrzebuje silniejszego ramienia, aby odzyskać równowagę. Co wtedy? Jak możemy wesprzeć rodziców, którzy czują się zagubieni w gąszczu często sprzecznych ze sobą informacji, różnorodnych terapii i opinii o tych terapiach?

 

To, co rodzice usłyszą od nas, jako specjalistów, pomoże im obrać ścieżkę działania, ale także przyjąć określoną postawę wobec trudności rozwojowych dziecka.

Według mnie podstawą wsparcia rodzica, jest dostarczenie mu rzetelnych informacji na temat czym są np. Zaburzenia ze Spektrum Autyzmu, Nadpobudliwość Psychoruchowa, Afazja czy Mutyzm. Rodzic potrzebuje wsparcia w zrozumieniu innej ścieżki rozwoju dziecka, innych potrzeb i tego, że nie każdy gabinet, nie każda metoda, da dziecku to wsparcie, jakiego zarówno ono i rodzina potrzebuje.

 

Szukając wsparcia terapeutycznego dla dziecka warto zastanowić się jakie mamy potrzeby i oczekiwania jako rodzina, rodzice. Czego chcemy dla naszego dziecka i jakie umiejętności będą dla niego kluczowe. Czy terapia , którą wybraliśmy, za wszelką cenę będzie próbowała nasze dziecko zmienić, ukształtować na nowo czy zaakceptuje dziecko, rozbudowując jego mocne strony, równocześnie dając mu narzędzia to pełnego uczestniczenia w życiu społecznym.

 

Pamiętajmy, że diagnoza jest niejako drogowskazem, a nie podręcznikiem. Pokazuje nam czego możemy się spodziewać, z czym możemy się mierzyć na przestrzeni lat, na co zwracać uwagę, ale nie da nam gotowego rozwiązania na dziecko. Nasze dziecko ,w trakcie dojrzewania, dorastania będzie miało zmieniające się potrzeby i będzie potrzebowało innego  wsparcia. Czasami może być to trening umiejętności społecznych, w innym przypadku, na innym etapie życia indywidualna psychoterapia. Niezmienną rzeczą, wspierającą dziecko będzie nasza akceptacja, poczucie bezpieczeństwa płynące od nas i nasza responsywność na specyficzne potrzeby.

 

Ania Chojnowska 

psycholog i pedagog specjalny