Czasami dzieje się tak, że my jako rodzice, nie zauważamy nic niepokojącego w zachowaniu dziecka. Pierwsze sygnały, że nasze dziecko może mieć jakieś trudności, często dostajemy od nauczycieli przedszkola.

 

Co może zaniepokoić nauczycieli?

- nadmierna ruchliwość dziecka, bardzo częsta zmiana aktywności, trudności w skupieniu się na zadaniu, nawet przez krótki czas

- trudności w relacjach społecznych, trzymanie się z boku grupy

- niechęć do dotykania różnych faktur, zabawy piaskiem, używania kleju, zabawy plasteliną, czy malowania farbami

- niezdarność dziecka, częste przewracanie się, wpadanie na przedmioty i osoby

- zatykanie uszu, chowanie się

- nadmierna płaczliwość, nie związana z rozłąką z rodzicem

 

Oczywiście niepokojących sygnałów może być o wiele więcej. Powyższa lista to najczęstsze zgłaszane trudności w kontekście zaburzeń integracji sensorycznej.

Jeżeli rodzic dostanie od nauczyciela sygnał, że jakieś zachowanie dziecka jest niepokojące warto zastanowić się, do jakiego specjalisty się udać, aby dziecku pomóc – często nauczyciele sugerują wizytę u psychologa lub w poradni psychologiczno – pedagogicznej.

 

W przypadku wyżej opisanych trudności pierwszym krokiem powinno być umówienie się z dzieckiem na diagnozę integracji sensorycznej. Diagnozę taką możemy wykonać w publicznej poradni psychologiczno – pedagogicznej, jednak z doświadczenia wiem, że terminy, zwłaszcza w dużych miastach, są dosyć odległe. Większość osób z racji tego, że czas ma ogromne znaczenie w przypadku terapii integracji sensorycznej, decyduje się na diagnozę w placówkach niepublicznych.

 

Diagnoza rozwoju procesów integracji sensorycznej składa się zwykle z 3 około godzinnych spotkań:

Na pierwszym spotkaniu terapeuta przeprowadza bardzo szczegółowy wywiad z rodzicem dotyczący m.in. ciąży, porodu, rozwoju ruchowego dziecka, jego preferencji sensorycznych, a pozostałą część czasu przeznacza na obserwację reakcji dziecka na bodźce sensoryczne i przeprowadzanie prób badawczych, a w przypadku dzieci po 4 r.ż również testów
Drugie spotkanie to czas poświęcony wyłącznie dziecku – terapeuta kontynuuje przeprowadzanie prób i testów, sprawdza min. reakcję na dotyk, na dźwięki, zapachy.
Trzecie spotkanie odbywa się z tylko z rodzicami – terapeuta omawia wyniki diagnozy, przedstawia plan terapii oraz zalecenia do realizacji w domu.

Należy pamiętać, iż rzetelnie przeprowadzona diagnoza jest podstawą do rozpoczęcia terapii integracji sensorycznej. Nie powinno prowadzić się terapii bez wcześniejszej diagnozy dziecka. Terapia standardowo odbywa się raz w tygodniu i trwa od 45 do 60 minut. Terapia integracji sensorycznej jest terapią długoterminową i średni czas jej trwania to od roku do około dwóch lat, natomiast pierwszych efektów należy spodziewać się już po kilku miesiącach. Ważne jednak by konsultować się ze specjalistami, jeśli cokolwiek w zachowaniu dziecka nas niepokoi. Im wcześniej rozpoczniemy terapię, tym lepiej.

 

Anna Chacińska

pedagog specjalny, specjalista integracji sensorycznej