Na pewno każdy z nas spotkał kiedyś osobę, która ma lęk wysokości, boi się wspinać, nie lubi chodzić na wesołe miasteczko etc. Takie objawy mogą wskazywać na niepewność grawitacyjną, czyli lęk przed ruchem w przestrzeni, zwłaszcza nowym i nieznanym. Niepewność grawitacyjna to taka dysfunkcja układu przedsionkowego, która powoduje, że zbyt mocno reagujemy na ruch i boimy się wszelkich zmian grawitacji i pozycji, interpretujemy je jako potencjalne zagrożenie.

Pierwsze objawy niepewności grawitacyjnej można dostrzec już u maluchów – niemowlaki nie lubią nagłych zmian pozycji, podrzucania do góry – mogą być wówczas płaczliwe i spięte, dzieci, które już chodzą z kolei, żeby np. zejść ze stopnia lub podwyższenia mogą przechodzić do pozycji czworaczej. Dzieci z niepewnością grawitacyjną boja się również huśtania, niektóre z nich nie chcą nawet wejść na huśtawkę, ponieważ tracą wówczas kontakt z podłożem. Niechęć do odrywania stóp od podłoża może również powodować trudności ze skakaniem obunóż, przeskakiwaniem, wspinaniem się, a także jazdą na rowerze. Niektóre dzieci mające bardzo dużą niepewność grawitacyjną mogą się panicznie bać jazdy windą lub schodami ruchomymi – będą wówczas płakać i protestować.

Niebezpieczeństwo grawitacyjne może zatem utrudniać codzienne funkcjonowanie dzieci oraz bardzo ograniczać ich udział w zabawach typowych dla kilkulatków, a przez to przyczyniać się do trudności w zakresie motoryki dużej oraz trudności w planowaniu ruchu. Pierwszą rzeczą, jaką rodzic może zrobić widząc niepokój dziecka podczas pewnych aktywności ruchowych to nie zmuszać go do podejmowania wyzwań, które powodują tak silne reakcje emocjonalne. Kolejnym krokiem natomiast powinna być konsultacja z terapeutą integracji sensorycznej. Pamiętajmy, że dziecko nie wyrasta z zaburzeń integracji sensorycznej, z wiekiem mogą one przyjmować jedynie inną formę i przyczyniać się w do trudności w funkcjonowaniu społeczno -emocjonalnym.